
กฎการใช้เครื่องหมายวรรคตอนในภาษาอังกฤษรับมาจากภาษากรีกและละตินโบราณ
ซึ่งจุดประสงค์หลักของมันในสมัยโน้นไม่ได้ใส่ไว้เพื่อช่วยความเข้าใจ
แต่เพื่อช่วยชี้แนะผู้อ่านในการออกเสียง
เครื่องหมายที่ต่างกันแสดงให้ผู้อ่านทราบว่าต้องเน้นเสียงหนักเบาในพยางค์นั้นอย่างไร
ที่ไหนจะต้องหยุดและสูดหายใจเพื่อรักษาจังหวะในแต่ละวรรคของโคลงกลอน
ในภาษาละติน คำถามจะถูกบ่งบอกด้วยคำว่า questio ซึ่งใช้กำกับไว้ท้ายประโยค
ภารกิจอันหนักหน่วงของการเขียนหนังสือทั้งเล่มด้วยลายมือ
ง่ายขึ้นด้วยการย่อคำหลายคำให้สั้นลง และหนึ่งในจำนวนนั้นก็คือคำว่า questio ซึ่งย่อเป็น QO
แต่เนื่องจาก QO อาจถูกเข้าใจผิดว่าเป็นตัวย่อของคำอื่น
อาลักษณ์จึงริเริ่มเขียน QO ไว้เหนือ O
เมื่อเวลาผ่านไป Q ก็เริ่มขาด ๆ หาย ๆ กลายเป็นเส้นยึกยือ ส่วน O กลายเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น